Επιστολή του John Καβάφη προς τον Κ. Π. Καβάφη

Helouan 24.1.’20,
Σάββατο, 9 μμ.

Αγαπητέ μου Κωστή,
     Σ’ ευχαριστώ πολύ για το χθεσινό γράμμα σου: τόλαβα προ λίγων λεπτών.
     I quite understand όσα με γράφεις για τον Catraro και τους άλλους ξυπνούς νέους που κηρύττουν την εκτίμησί τους για το έργο σου. Tου Catraro η μεταφράσεις δεν είναι χωρίς αξία, αλλά βρίσκω ότι δεν είναι καλά reproductions of the originals, και γνωρίζω αρκετά τα ιταλικά to perceive that the work was done without long and careful research after the approximation to Greek that present-day Italian affords.
     Xαίρομαι που πήρα το τεύχος τα Γράμματα: εμπεριέχει πολλά που μ’ ενδιαφέρουν.
     Nαι, θα επιστρέψω την 12ην Φεβρ., αν θελήσει ο Θεός: και, καθώς γράφεις,

 θάχουμε πολλά να πούμε when we meet.
     Όσο για την υγεία μου, τι να πω; αισθάνομαι miserable both physically and morally. «A man’s soul is sometime wont to bring him tidings», ― and my soul announces that my life is over and finished, and what appals me is the meagre result I have to show for the many years I have lived…. But don’t let me sadden you: you are my brother, and that is no small thing, for I am proud of you and of your work, and I do my best to make the value of that work known among my small circle of English-speaking acquaintances.
     Η Xαρί… είναι καλά: καϋμός μου είναι that, owing to my decrepitude, the poor little girl (who is also most uncomplaining and brave) has had and is having such a very dull time.
     My love εις την Marie.
     Very sorry to hear of the grievous affliction that has befallen L. Palli. «God’s in His heaven, and His ways are indeed inscrutable».
 
         Yours affectionately
                  John.