«Παρά την ορατότητα του queer μοντερνισμού, το κόστος της αποκάλυψης μπορούσε να είναι πολύ υψηλό. Για τον λόγο αυτό, πολλά έργα queer μοντερνισμού κυκλοφορούσαν ως “σελίδες που περνούν από χέρι σε χέρι”, κατά τη διατύπωση των Mark Mitchell και David Leavitt (1997). Με τον όρο αυτό, εννοούν ότι τα queer έργα συχνά κυκλοφορούσαν με μεγάλο προσωπικό ρίσκο, ως χειρόγραφα, σε συντροφιές έμπιστων φίλων και αγαπημένων, ή ιδιωτικά τυπωμένα σε μικρές και συχνά ανώνυμες εκδόσεις. Όπως ανέφερα νωρίτερα, τα έργα Imre [Edward Prime-Stevenson, 1906], Corydon [André Gide, 1911-1920] και Α Problem in Greek Ethics [John Addington Symonds, 1883] τυπώθηκαν όλα ιδιωτικά. Γραμμένο το 1913 και 1914, το Maurice (1971) του Forster παρουσιάστηκε μόνο σε φίλους, ως μια χειρονομία οικειότητας. Είτε από συστολή είτε από φόβο είτε και από ντροπή, ο Forster δεν ήθελε να δημοσιεύσει το Maurice κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά συμφώνησε να αφήσει τον Christopher Isherwood να το δημοσιεύσει μετά τον θάνατό του. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για αυτή την πιθανότητα, το δακτυλόγραφο μεταφέρθηκε χέρι με χέρι, από ένα δίκτυο έμπιστων φίλων (όλοι τους ομοφυλόφιλοι άνδρες) από το Κέιμπριτζ στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, και τελικά στο Λος Άντζελες, το 1952. Παρομοίως, ο γεννημένος στην Αίγυπτο ελληνόγλωσσος ποιητής, Κ. Π. Καβάφης, δεν εμπιστευόταν το σύστημα των ταχυδρομείων και συχνά έστελνε το μικρό αλλά σημαντικό corpus των ποιημάτων του μέσω ενός φίλου ή μιας αλυσίδας φίλων. Η συνθετότητα του καβαφικού εκδοτικού συστήματος προσιδιάζει, ως προς το εύρος του, σε αυτό της Dickinson – δημοσίευσε έναν μικρό αριθμό ποιημάτων σε περιοδικά, παρήγαγε τεύχη και φυλλάδια προς κυκλοφορία ανάμεσα σε φίλους, συγκέντρωνε τα ποιήματά του σε φακέλους στο “βιβλιοδετείο” του, και κράτησε πολλά ποιήματά του αδημοσίευτα, τα οποία κάποιες φορές έδειχνε σε φίλους του ή σε αντικείμενα της επιθυμίας του.»⁴

«Όπως και η Emily Dickinson, ο Καβάφης επέλεξε να μην κάνει τη δουλειά του εμπορικά διαθέσιμη‧ αντίθετα κυκλοφόρησε χειροποίητες συλλογές από τυπωμένα ποιήματα ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς. Συνεπώς, όπως και [η ποίηση] της Dickinson, η ποίηση του Καβάφη έφτασε στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, μόνο στις διαμεσολαβημένες μορφές των μεταθανάτιων εκδόσεων.⁵

[…] Από τους σχολαστικούς καταλόγους διανομής που κρατούσε ο Καβάφης, ξέρουμε πως δημιούργησε ένα εντυπωσιακό σύνολο από περίπου 2.200 τέτοιους τόμους, με ρυθμό που κυμαίνεται ανάμεσα στους 50 και τους 200 τόμους τον χρόνο. Το σπίτι του στην οδό Λέψιους ήταν, συνεπώς, ο τόπος στον οποίο διαδραματίστηκε αυτό που ένας από τους μελετητές της Dickinson ονόμασε “οικιακές τεχνολογίες της έκδοσης”. Χωρίς αμφιβολία, η πρακτική του Καβάφη να ανακυκλώνει υλικά –τυπωμένα φύλλα από προηγούμενες συλλογές, εξώφυλλα και πίνακες περιεχομένων– θυμίζει την Dickinson που επαναχρησιμοποιούσε κομμάτια από οικιακό χαρτί. Εντούτοις, σε μεγαλύτερη έκταση από την αξιοσημείωτα πολυγράφο Dickinson, ο Καβάφης δεν “ανακύκλωνε” μόνο τα υλικά της γραφής αλλά και τα ίδια του τα ποιήματα: όλες οι χειροποίητες συλλογές του, και οι 2.200,  έχουν συγκροτηθεί από ένα σύνολο μόλις 138 ποιημάτων.»⁶